Blog 17: Uit de school geklapt

Van de zomer vakte ik bouw. Dat gaat slecht samen met schrijven zoals je merkt. Maar er gebeurde ook vrijwel niets rond de school en tegelijkertijd een heleboel. Veel in de ‘ceci et cela’ sfeer, ofwel ditjes en datjes. Zoals mooie brocante vondsten: Twee grote canvas zakken van de Franse posterijen die in hun volgend leven lounge kussens worden. Zo’n royale rieten roodkapje-mand, eentje waarmee je met de preien onder je oksels de groentemarkt verlaat. Een ketting uit de prulariabak die bij thuiskomst uit bloedjes van koralen blijkt te bestaan. En diverse oude schoolplaten waarmee we wat oude luister terug kunnen brengen.
 
Voor degenen die dit blog als ramptoerist volgen, er waren ook wat (bijna-)ongelukken waaruit we lessen trokken: Bramen en blote benen zijn altijd een slechte combinatie. Meet een schoolbord – dat zo gaaf lekker groot zou zijn als kamerscherm – eerst op voordat je ermee door een schooldeur wilt, want een kamerscherm in de buitenlucht is weinig relevant. En ‘doet hij het ook?‘ is alleen een goeie vraag als je de verkoper van een antieke globe de elektrocutiedood in wilt jagen.

Was een prima snoertje (als je dood wilt)

Natuurlijk liepen we niet alleen de brocantjes eraf. Afgezien van het tigste luik schilderen, zijn we sinds de corona ook actief in het linker leslokaal. Aan het begin van het jaar speelden we stripclub. Dat wil zeggen: we hebben alles gestript wat er in de jaren tegen de muur geschroefd en gespijkerd was. En dat was veel. Daarna bleef er van top tot teen roze, bijna baarmoederlijke, ruimte over. Inmiddels staat het fris in de witte verf.

We houden de roze bril op

Nu kunnen we gaan beginnen aan de keuken, de badkamer, de hal en de inrichting. Bijna klaar dus, als je het met een kasteelvrouwe-Emmy-blik zou bekijken. Misschien schieten er rond de kerst nog wel een paar dagen over, zodat we weer een paar druppels aan onze immer gloeiende plaat kunnen toevoegen. Ik bedoelde het figuurlijk, maar wat was het warm en droog deze zomer!

‘Wat is jullie planning?’ vragen vrienden meestal als eerste. ‘Er is geen planning en die halen we altijd stipt’, is daarop ons antwoord. Of: ‘Ergens in de komende 10 jaar is het af’. Stiekem hopen natuurlijk dat het vlotter gaat. Want het zou leuk zijn als we het ooit kunnen gaan verhuren aan twee bevriende stellen. Overdag op pad, ’s avonds lekker samen borrelen, eten, kletsen en dan wel allebei de privacy van een eigen optrekje. De rechterkant is vanaf het voorjaar beschikbaar, dus sla je slag als je belangstelling hebt. Een mailtje is zo gestuurd.

Vergeet ik bijna het historische nieuws. Een paar dagen geleden stond er ineens een dame over de schoolmuur te koekeloeren. Ze bracht een ‘coucou’ aan Le Puits samen met haar dochter die als archeologe werkt op Ceasars pleisterplaats Bibracte. Haar ouders bleken in de zestiger jaren in de school te hebben gewoond.

Een leuk gesprek over warme mensen. Moeder gaf in het linker lokaal les aan de kleintjes, vader rechts aan de groten. In die tijd was er veel armoede in de streek vertelde ze en haar moeder gaf de leerlingen bij aankomst op school eerst een kop soep om er weer leven in te krijgen. Dat het echt goede mensen waren bleek ook uit het verhaal over een soort fundraiser (loterij of collecte, we waren even lost in translation). De opbrengst werd veilig gesteld in de schoorsteenmantel. Helaas stak een onverlaat bij hun afwezigheid de kachel aan. Het geld ging in rook op, maar werd uit eigen zak door het onderwijzersechtpaar weer aangezuiverd. Chapeau!

Enthousiast geworden door deze ontmoeting besloot ik nogmaals online te gaan leuren om foto’s en verhalen over de school. Ik ben een tijdje geleden een Facebookgroep voor Villapourçon (onze gemeente) gestart en vond dat ik dat wel voor eigen gewin mocht gebruiken. De school is immers historisch erfgoed van onze gemeente. Helaas nog geen treffers voor het begeerlijke beeldmateriaal, maar wel leuke reacties. Een opvallende – ik vertaal vrij – ‘Ik weet nog van een aantrekkelijke brunette. Heet Mme Massicot, een naam die je zou moeten onthouden’.  

Doorzagen hoefde niet, gelukkig kon hij door het raam

Fascinerend. Ik googel nieuwsgierig op die naam. Kom tegen dat mevrouw Massicot veel betekend heeft in de strijd voor o.a. het Freinet onderwijs. En er is een LinkedIn pagina. Ik lees dat haar carrière inderdaad begon in de school van Le Puits en piekte als adviseur op het ministerie van onderwijs. Hoewel de kans klein is dat een inmiddels 86-jarige op een contactverzoek reageert, trek ik toch de stoute schoenen aan.

Lang verhaal kort: ze reageert! Blijkt eveneens met haar man een onderwijzerskoppel te zijn geweest. Ook boven de school gewoond. Ze vindt het leuk om te mailen en het lijkt haar nog leuker om de school nog eens te bekijken. Boter bij de vis: binnenkort komt ze hier. Gewoon met eigen auto, want ze is zoals ze schrijft nog in ‘bonne santé’.

We verheugen ons op de verhalen van toen en hopen natuurlijk dat ze flink uit de school klapt. Ik kom daar zeker op terug. Maar we maken ons ook een beetje zorgen om onze Franse taal. Je krijgt tenslotte toch een schooljuf op visite. En voor je het weet sta je de hele dag in de hoek.
Een mooie pas geverfde hoek, dat dan weer wel.

Wil je een mailtje als ik een nieuw blog heb geplaatst? Meld je dan hier aan voor jouw portie vers stokbrood in je mailbox (maximaal 10 x per jaar).

12 thoughts on “Blog 17: Uit de school geklapt

  1. Wat schrijf je toch leuk! Ik heb het weer met veel plezier gelezen en kijk nu al uit naar blog 18.
    Wij hebben een tweede (klus)huis in Gâcogne, 48 minuten van jullie vandaan, wie weet kunnen we eens samen een fles wijn en (verbouwings)verhalen delen. 😁

    1. Dank je wel voor het compliment Samantha :). Lekker he om te kussen? Als jullie eens in de buurt zijn kijk gerust of er ‘leven is’!

  2. Bonjour Heleen,
    Ja die mooie franse taal: Bon santé (dat doet pijn aan de oren).
    Ik weet zeker dat Mme Massicot dat niet geschreven heeft en ik wil er best een lekkere fles wijn om verwedden dat ze geschreven heeft “bonne santé”, want santé is vrouwelijk, dus …
    Een taal leren begingt met luisteren, lezen, copieren en begrijpen, aldus:
    A votre santé !

    1. Hallo Joost, oeps dat klopt. Ik verander het meteen. Gelukkig heb ik nergens beweerd dat ik de Franse taal compleet beheers. En iedereen kan fouten maken, al is het maar dat ‘Franse taal’ met een hoofdletter is, begingt geen woord is en copieren geschreven wordt als kopiëren :-). Die fles moeten we misschien samen opdrinken!

  3. Gezellig weer een stokbrood! Fijn om te lezen. Ben benieuwd naar het bezoek van de dame die nog in “bon santé”is.

    1. Dank je wel Berke. We zijn ook heel benieuwd naar haar verhalen. Er schijnen ook nog twee oud leerlingen aan te sluiten. Ik laat van me horen.

  4. Hier nog een snelle lezer, want hoewel ik in Frankrijk woon miste ik toch jouw verse stokbrood 😉

    Groet vanuit de Drôme Provençale,
    Margriet

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.