Blog 13: Heen en weerzien

De decembergekte is bijna op zijn eind. Even door de grauwe januarimaand bijten. Dan in februari de gang weer volstapelen met spullen, om in maart alles in de auto te mikken en weer naar Frankrijk te rijden. Als ik het zo opschrijf is het te overzien. Maar als ik tel in maanden, weken of dagen dan krijg ik ‘omgekeerde heimwee’. Ik zoek nog naar een mooiere term. Wegwee? Vluchtzucht? Ga-graagte!

Het vorige blog speelde zich af in de ‘grote vakantie’. Maar gelukkig zijn we daarna nog wel in de Morvan geweest. In september was ik er met vrienden, voor gezelligheid en voor ‘scholing’. In oktober ging ik er heen samen met Rob en hadden we een weerzien met nóg oudere vrienden 😉. De bedoeling was om zelf ook eens echt vakantie te vieren. Ongegeneerd de toerist uithangen en ons laten leiden door folders van de VVV en wat er op ons pad komt.

Niet dat dat helemaal lukte. Het is wonderbaarlijk maar in Frankrijk heb je voor je het weet een stuk schuurpapier of een schroevendraaier in je handen. Dat leverde wel weer wat nieuwe blauwe luiken en mooie lampen aan de gevel. Ook heeft de school nu een heuse bel! Als we hem luiden (oorverdovend!) voor het avondeten krijg ik een visioen van mensen die in optocht over de heuvels trekken met lege bordjes om een vorkje mee te komen prikken.

Het lijkt mij interessant om te zijner tijd een drankje bij de maaltijd te kunnen serveren. We zijn ten slotte in de Bourgogne. Vandaar dat ik in september vrijwillig mijn lef op het hakblok legde tijdens de cursus ‘Permis d’exploitation relatif a la formation des loueurs de chambres d’hotes delivrant des boissons alcooliques’. De cursus is verkort naar een dag (in plaats van drie) omdat het speciaal voor B&B eigenaren is. De titel was blijkbaar niet te verkorten.

Voor alle zekerheid neem ik een uurtje rijtijd extra en ik vertrek om 5.15 naar Dijon. Niet overbodig, want ik kom tien minuten voor de starttijd van half negen aan. De maan slaapt nog als ik het hek uitga en in het aardedonker lijkt het licht uit mijn koplampen op niet meer dan twee levensmoeie vuurvliegjes. Gelukkig is er geen kip op de weg. Wel een onfortuinlijke jongeling op de fiets met nog minstens 25 kilometer voor de boeg tot de eerste school. En een kudde koeien. En die blijven gewoon liggen, zodat ik niet anders kan dan er via de berm omheen rijden. Wacht maar tot jullie in mijn boeuf bourguignon belanden en ik er een goed glas alcohol bij serveer denk ik nog…

Een cursus volgen in Frankrijk, in het Frans. Ik vind dat eng. Om alles een beetje haalbaar te houden vraag ik de UMiH of ik vooraf – uiteraard na mijn betaling – het cursusmateriaal alvast toegezonden kan krijgen. Meneer Donderdag (mijn emailprogramma vertaalt ook consequent meneer Jeudi) meldt dat dat helaas niet mogelijk is. Logistiek heel ingewikkeld. Deze cursus wordt door héél Frankrijk gegeven, voor elke leerling wordt het materiaal precies op orde gemaakt en op de dag zelf naar de locatie gedistribueerd.

Deze militaire operatie blijkt bij aankomst in Dijon niet zoveel voor te stellen. We krijgen een congresmap met een schrijfblok, een pen en een folder voor de vervolgcursus ‘Sociale hygiëne’. Typisch Frans, zegt een forumgenoot op Facebook minachtend. Heel ingewikkeld doen over dingen die puntje bij paaltje geen moer voorstellen. Ik word hartelijk ontvangen en de docent jast er enthousiast 132 volgetypte powerpointpagina’s doorheen. Op de quiz achteraf scoor ik 16 uit 18. Maar betalen en komen opdagen was ook genoeg om het diploma te bemachtigen. Nul goed mag ook.

Maar wacht eens… die folder… ‘Sociale hygiëne’? Om een maaltijd te serveren? Worden we vandaag dan geen gediplomeerde drank-bij-de-maaltijdschenkers? Ja dat klopt, we mogen drank schenken bij de maaltijd. Maar de mááltijd serveren is andere koek. Met dit papiertje mogen we geen eten aanraken. Hooguit een zakje nootjes leegschudden of wat olijven uit een potje lepelen. Het diploma Sociale hygiëne kost nog twee dagen, ofwel nog een keer 480 euro. Verschijnen is ook hier weer slagen. Dat wel. Meneer Donderdag heeft mij verkeerd, of in ieder geval half geïnformeerd. Niets te wijten aan taalachterstandmiscommunicatie, de helft van de Fransen moet terplekke dezelfde desillusie verwerken. En dan te bedenken dat ik in Nederland al jaren sociaal hygiënisch gediplomeerd ben. Voor een inmiddels vergeten tarief, maar zéker onder de honderd euro. Wel een middagje zweten in de Groenoordhallen.  

Als iedereen ’s middags de presentielijst opnieuw tekent – niemand is na de zelfbetaalde warme lunch mét alcohol ingedommeld – worden de diploma’s uitgedeeld. Ontnuchterd en tegelijkertijd mét een kleine teleurstellingskater rij ik ’s avonds terug. Laatste stukje via de berm, de koeien liggen nog op dezelfde plek. Mijn vrienden hebben het hek al opengezet en halen me als held binnen. Ze steken me feestelijk een genummerde fles Crémant de Bourgogne toe.

Die fles bubbels heeft het par miracle overleefd. Tot nu. Oudjaarsavond gaat hij open. Met een maaltje oliebollen door een lieve vriendin gebakken. Ongediplomeerd, sociaal en hygiënisch…

Proost en een gelukkig nieuw jaar iedereen!

Wil je een seintje bij een nieuw blog? Klik hier.