Blog 12: Niet over rozen…

Ze zitten er helaas weer op, drie weken in ons Franse paradijs. Maar als je nu jaloers denkt wat zijn dat toch een mazzelaars, dan geef ik je groot gelijk. Alleen is het gras natuurlijk niet altijd groener bij de buren. Bij aankomst was het gras goudgeel. Geel alsof er net tarwe geoogst was. Zowel bij ons als bij de buren. En al onze jonge aanplant was hartstikke dood. Het is gortdroog in de Morvan. Zo droog dat code ‘crisis’ is uitgeroepen. Gewoon keihard klimaatcrisis dus. Dit blog gaat dan ook niet over rozen, want die zijn zongedroogd.

Tafel met flessen wijn, een kookboek en een brood.
Goede brocantevondsten, tafel en schoolstoeltjes

Niet over rozen, maar er steekt wel iets…

Bij aankomst staan er allemaal venijnige braamstruiken op het schoolplein! ‘Maar daar ligt toch asfalt?’, hoor ik de inspecteur Clouseaus onder jullie denken. Ja dat klopt, ik moet ook zeggen: bramen in het schoolplein. Terwijl de grazige rozenstruikjes en hortensia’s waarvoor ik met een pikhouweel (!) gaten in het asfalt gemaakt heb, helemaal zijn verdord. Maar jonge bramen, gras met allerlei pluimage en stinkende gouwe groeien gewoon door de zware zwarte laag . Niet gewoon, wat een doorbijters! Voor een van mijn opdrachtgevers – een keten van tuincentra – schrijf ik mooie stukjes over het belang van doorlatende, humusrijke, klei- of juist zavelgrond. Maar geloof me, jong groen groeit het állerbest op asfalt.

Asfalt waar gras gewoon doorheen groeit.

Ten aanval!

Als ik de luiken opengooi om de boerenbuitenlucht binnen te laten blijkt er nog iets te steken. Meteen ren ik naar buiten met mijn ene pols in de andere geklemd. ‘Iemand moet de beet uitzuigen, snel snel’, panikeer ik in mijn hoofd. Onderwijl ren ik als een malle over het schoolplein op zoek naar een verlosser. Tot ik weer een beetje bij zinnen kom en denk: Een beet op mijn rechterpols uitzuigen? Dat kan ik gewoon zelf! Gelukkig duurt mijn armageddon maar een paar seconden en snel handelen voorkomt een bult en andere irritatie. Als ik buiten kijk wat er gebeurd is, zie ik dat ik een bijennest in tweeën heb gescheurd. De ene helft zat vastgemetseld tegen het luik en de andere kant tegen het raam. Ja van zo’n huisvredebreuk zou ik ook stekelig worden.

Blauwe luiken met bijennest erachter.
Bij anderen staat de honing gewoon in het keukenkastje…

Apiculteur aan de deur

Ook aan de achterkant van het huis toeven bijen, en goed ook. Met vorig jaar erbij zitten we aan ons vierde nest. Misschien toch wat minder argeloos ‘bloemenmix voor bijen’ strooien? De apiculteur – of eigenlijk gewoon imker, want het is een Nederlander – heeft  een eenvoudige boodschap: ‘In april zal ik ze weghalen, dan hebben ze hun honing goeddeels opgesoupeerd. De productie is nu op topniveau en ik zou de bijen verzuipen in hun eigen honing als ik ze in nu in een kast stop. Ik ben een imker, geen slager’. Imker en geen slager, helder. Wel komt hij direct langs in zijn beschermende kleding om de luiken te sluiten. Naast die service krijgen we ook nog een potje heerlijke honing van eigen volk cadeau. Bijen mogen in hun pootjes wrijven met imker Hanz. En wij ook.  

Niet over rozen, maar ook niet over dozen…

Althans niet over dozen die netjes worden opgehaald. Zoals eerder gemeld kwam de vuilnisophaaldienst eerst helemaal niet. Althans dat leek, want we hadden de verkeerde afvalkalender gekregen. Toen bleken papier en karton aparte afvalstromen. Papier moet in de papierbak van de gemeente, karton zet je aan de straat in speciale gele zakken. Maar om nou allemaal karton in een plasticzakken te duwen strookt niet met mijn klimaatdrammershart. Dus gingen de kartonnen dozen netjes opgevouwen in de grootste kartonnen doos naar de kant van de weg, met daarnaast enkele gele vuilniszakken zodat duidelijk was dat we echt wel wisten hoe het moest. Daarin zaten blikjes, petflessen en kartonnetjes van kaasjes en yoghurtjes. Plastic en karton gaat namelijk bij elkaar.

Toen alleen de zakken werden opgehaald hebben we de dozen toch maar allemaal in een gele zak gedaan. Wat blijkt? Ook nu worden ze niet opgehaald. Stickers vertellen dat het weer verkeerd is aangeboden. Gele zakken zijn wel voor karton, maar niet voor… kartonnen dozen! Die moet je dus zelf naar het vuilstation brengen. Deze wijsheid heb ik van onze steun en toeverlaat, de kruidenier van Villapourçon, Lydia. Omdat we nu een kleine anderhalf jaar op sjouw zijn met dit verhaal – we zijn er niet altijd en om de week kunnen we maar een poging tot braaf burgerschap doen – bood ze me aan alles bij haar te brengen. ‘Want bij mij wordt het wekelijks opgehaald’. Wekelijks opgehaald? ‘Ja, want ik ben een zakelijke klant’.

Heel lief natuurlijk, maar een extra ritje van 12 kilometer is mij te gortig voor een paar kartonnen dozen. ‘We gaan toch vrijwel leeg terug’, probeer ik in mijn beste Frans. ‘Ik neem ze gewoon mee naar Delft’. Dat hier de papiercontainer permanent vol zit herinner ik me weer nu ik onverrichte zaken met de zooi terug naar huis loop…

Gele vuilniszakken met stickers die aangeven dat afval niet goed is aangeboden.
Déchets refusés (ofwel: jullie troep willen we niet)

Vive le… la France!

Maar als dit de problemen zijn in je leven dan doet de kleur van het gras er toch niet meer toe. Want intussen eten we heerlijke kaasjes, drinken we goede en slechte wijn, schilderen en klussen we, struinen we brocantes af en bezoeken we dorpsfeesten. Die van de bosbessen, wegens gebleken succes, en het feest van het hout omdat je je grenzen moet blijven verleggen. O ja, we hebben gejeu-de-bould. Ik wilde het bijna verzwijgen omdat ik te lui was om de schrijfwijze op te zoeken.  

P.s. Heb je nog een boekenbon liggen en wil je meer lief (en leed!) lezen van Frankrijkgangers? Dan staan hieronder wat leuke boekentips. Wij kregen ze cadeau van onze verhuizende buurtjes (maar die zijn natuurlijk niet te koop). Dank Anja en Pieter!

Frankrijk voorgoed
Het domein
Overleven als Gort in Frankrijk
De verbouwing
Altijd buiten eten
Plat du Jour
De rapen zijn gaar

Stapel boeken over vertrekken en verbouwen.
Ik ben niet de enige die bewonderen en verwonderen afwisselt!

Wil je een seintje als er een nieuw blog online staat of als er ander nieuws is? Meld je dan hier aan voor jouw portie stokbrood in je mailbox (maximaal 10 x per jaar).

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.