‘Een huis in Frankrijk? Een opknapper? Zo, je vriend is wel erg handig zeker?’
Een gevaarlijke vraag om te stellen aan iemand met feminisme in haar vezels die regelmatig opdrachten voor een emancipatiebureau doet. Maar het gebeurt! Om er voor eens en voor altijd af te zijn: Rob en ik zijn allebei handig. Slechts in een ding is hij mijn meerdere: hij is geëmancipeerder dan ik.
We vormen een goed klusteam. Waar hij dreigt te verdrinken in details maak ik soms te grote stappen. Hij leert van mij dat het soms maar moet zoals het kan. Ik leer van hem meer geduld op te brengen. Die laatste leerschool heb ik overigens nog niet volledig doorlopen. Maar hé IK WERK DAARAAN JA?!!
Nog even terugkomend op ‘handig’. Misschien ben ik vooral inventief. Van niets iets maken vind ik het allerleukst. Dat komt in Frankrijk beslist van pas. Niet dat het ‘niets’ is. Pas du tout! Maar we wonen wat ver van de bewoonde wereld af, dus enig improvisatietalent is welkom.
Ook in ons Delftse huis – waar de IKEA overigens op loopafstand zit – is het te zien. De trapleuning is een roeiriem, champagnekoelers werden lampenkappen en de wand met tijdschriften aan hangertjes is zowel praktisch als decoratief. Niets leuker dan oplossingen zoeken voor problemen die er niet zijn.
Inventiviteit en consu
minderen levert weer geld op om te consumeerderen, getuige de aankoop van ons ‘chateau’ en het geronselde, geknutselde en gepimpte spul waarmee het bij vlagen dicht dreigt te slibben. Maar lang leve de onoverzichtelijkheid; vergeten groenten leveren een heerlijke quiche op. En de gedachte aan bananabread maakt dat je al snel aanstuurt op vergeten fruit.
Op het Franse platteland is inventiviteit eigenlijk een noodzakelijk goed, want anders blijf je heen en weer rijden. Bovendien is het intercomriedeltje van de bouwmarkt ‘Brico marchéee pouvoir tout faire moins cherrrr’ inmiddels een grotere oorwurm dan ‘Hallo allemaal, wat fijn dat u er bent!’. Wat overigens niet eens zou misstaan in deze winkel die haar omzet goeddeels aan Nederlanders dankt.
Ik dwaal af. Waar ik eigenlijk over wilde schrijven was waarom we klussen en hoe. Wie er klust is duidelijk: wij allebei. Vrienden die zich melden zijn ook welkom. Al is het nog wat schipperen met de voorzieningen en is gastvrouwschap soms lastig te combineren met bouwvakkerschap. Waarom we klussen is ons zelf ook niet geheel duidelijk. In Nederland hebben we al een oud huis met een to-do-lijst. En de winterse vliegvakanties naar zonnige bestemmingen waren heerlijk. Toch kiezen we ervoor om in de put te zitten. Niet in de misère, maar in het gehucht Le Puits, wat zowel de put als de bron betekent.
Misschien zijn het hoe en het waarom wel één. In Nederland moet je de buitendeur schilderen. In Frankrijk kán je de buitendeur schilderen. Die deur heb je eerst uitgebreid vanuit je hangmat geobserveerd. ‘Ja een lik verf zou de boel echt verfraaien’. En dan ga je heel actief je tijdschrift lezen. Alle artikelen uit zijn, inclusief die in de categorie ‘Waarom Frans Bauer zweert bij mayonaise op zijn babi pangang’, valt je blik weer op die deur. Je visualiseert hem in blauw, groen, geel en toch weer in blauw. En je skipt in je hoofd het vervelende voortraject van schoonmaken, schuren en ontvetten, prima haalbaar.
Dus wurm je je uit het hangtuig, op weg naar verf en een kwast. Bij het schuurtje aangekomen zie je de grasmaaier of de teakolie. Of allebei. En zo degelijk als je je plan had uitgedacht, zo onnavolgbaar wordt de uitvoering; voortschrijdend inzicht doet je besluiten de tuin eens goed in de teakolie te zetten. Bij wijze van spreken natuurlijk. Wat ik wil zeggen is dat je precies dat doet waar je zin in hebt. Nu kun je weer iets van je lijstje afstrepen en dat maakt tevredener dan een kat op een kachel. Purrrrr!
Mijn marketinghoofd speelt soms een filmpje af waarin dolgedraaide managers hier voor een soort back-to-basic week komen. Sjouwen met stenen, bloemperken bikken in het asfalt of de luiken grondig gronden. Retour a la basse, om weer ‘in je kracht te komen’ of ‘je innerlijke oerman/-vrouw ontmoeten’. Geen smartphones geen luxe, terug naar de bron. De naam van het concept ligt voor de hand ‘retour au puits’. Misschien kunnen we maar beter stoppen met verfraaien. Of wacht… horen wij misschien zelf al tot de doelgroep?!
