‘Blauw, blauw, blauw…’, ken je dat nummer van The Scene nog? Ik heb het de afgelopen dagen gepreveld, geschald en – toen de thermometer 34 graden aangaf – ook gegodverd. Als je het plaatje bekijkt weet je waarom. Blauw, blauw, blauwe luiken. Nu de grote schoonmaak er goeddeels op zit en we een comfortabele hoeveelheid spullen onder handbereik hebben is het kluswerk begonnen.
Als eerste zijn de luiken aan de beurt. De meeste zijn nog te redden. Maar dan moeten we er als de wiedeweerga aan werken. Ik heb niet de illusie dat we het dit jaar af krijgen hoor. Het gaat namelijk om 24 ramen. Die zijn allemaal voorzien van twee luiken. En die 48 luiken hebben natuurlijk allemaal twee kanten en die moeten allemaal voorzien worden van minimaal twee verflagen. Nadat ze zijn kaalgehaald natuurlijk. En dan heb ik het nog niet gehad over de kozijnen! Ik schal het lied nog maar even van vooraf aan, vooral als Rob langsloopt: ‘Ik heb vannacht gedronken en gezien hoe geen vrouw ooit krijgt wat ze verdient…’.
Dat is met een dikke knipoog hoor. Ik denk veel vaker in positieve zin ‘waar heb ik dit aan verdiend?’. Ik ben zó ontzettend blij met de koop van onze oude school in Frankrijk en zie het eindresultaat al helemaal voor me, mooie blauwe luiken met rozen of hortensia’s ervoor. Daarvoor lange tafels onder een walnotenboom die verkoeling brengt. De dag die je wist dat zou komen komt vast wel een keer…
Er is ook sprake van een andere vorm van couleur locale; een bonte verzameling die buren heet. Dat is het gevolg van een zeer succesvolle dm-campagne. In de week dat we de sleutel kregen – zo’n drie maanden geleden nog maar – hebben we het héle dorp geflyerd. Dat wil zeggen we hebben een avondwandeling gemaakt en 28 ansichtkaartjes in de brievenbussen van onze nieuwe buren gedaan. Daarin hebben we ons voorgesteld en kort onze plannen met het gebouw geschetst. Optimistisch ook maar even toegevoegd dat we met de restauratie een heel mooie entree tot het dorp gaan creëren. En dat iedereen is uitgenodigd om langs te lopen en onze vorderingen te bekijken.
En dat werkt als een tierelier. Het is met stip de meest succesvolle mailing uit mijn marketingloopbaan. De afgelopen weken kwamen er vele vriendelijke kaartjes en mailtjes onze kant op. En nu we zichtbaar aan het werk zijn, krijgen we ook veel spontane aanlopers. Mens en dier – en mens mét dier – piept door het hek om ons welkom te heten in het dorp. Zowel Fransen als Nederlanders. We blijken the talk of the town te zijn en de kaartenactie blijkt de deuropener. Terugpraten tegen al die blije mensen is nog steeds lastig. ‘Beaucoup de travail’ zijn drie gevleugelde woorden die steeds vallen. Wij lachen daarna blij dat we er weer een mooie zinnetje uitgeperst hebben. En de toeschouwer denk-lacht vrolijk terug: jullie liever dan ik.
