Weer een verhuizing achter de rug en opnieuw een volgepakte auto gelost. De plaats Le Puits doet zijn naam eer aan; het is een (bodemloze) Put als het gaat om het absorberen van aangevoerde spullen. In elke kamer staat nu iets, maar echt aangekleed kun je het niet noemen. En de schuur met gereedschap lijkt nog in niets op een werkplaats, hoewel we al een halve Gamma hebben verplaatst. Tiny house? Ontspullen? De hamsters van de lage landen weten juist niet hoe ze alles bij elkaar moeten verzamelen. Vrienden zijn los en Marktplaats is leeg. En toch staat er nog steeds veel op het verlanglijstje.
Misschien moeten we de plaatsnaam maar omdopen in Le Puits à souhaits (de wensput). Hoewel, er is ook al verrassend veel comfort. In plaats van op de grond slapen we nu in een echt bed en de koelbox is vervangen voor een echte koelkast. Op een of andere manier voelt het veel voedselveiliger als je een koelkast met stinkkaasjes opent dan een koelbox.
Ik geniet intens van zo’n verbetering. Zeker als je hem – in het geval van de koelkast – van je ouders cadeau krijgt bij wijze van house ‘warming’ en ze hem ook nog eens tot in de keuken afleveren. Binnenkort brengen ze ook de wasmachine die collega Sophie zo gul doneerde. Collega Cor vroeg laatst waar de wijn- kaasberichtgeving bleef. Nou ook de wasmachinemijlpaal zullen we aangrijpen voor een du-vin-du pain-du-Boursinmoment. Dus wees gerust Cor, er wordt hier flink gesneukeld. Dat woord leerde ik dan weer van een Brabantse vriendin. Sneukelen betekent snoepen. En nog wat anders, maar daar vertel ik niet meer over dan dat dat wel goed zit.
Nog een upgrade… Ik heb een tafel! Ik zeg ik, omdat ik hier deze week alleen ben. De echte schragen met de echte plank zijn verruild voor vakwerk uit massief eiken. Nu Marktplaats leeg is heb ik me op de brocantes in Frankrijk gestort. Bij eentje zag ik een prachtige tafel, type mooi-van-lelijkheid. Ik kon zelfs een mooie prijs bedingen omdat ik de bijbehorende stoelen niet wilde (die waren gewoon lelijk van lelijkheid).
Dat klinkt allemaal wat gesmeerder dan dat de koop daadwerkelijk verliep. Ik maakte duidelijk dat ik het geheel ‘sans chaises’ wilde, hetgeen niet kon. Na heel vaak het woord sans te herhalen – gewoon doen of je gek bent – kon het gelukkig toch. Toen moesten we het nog over de prijs eens worden. Ik schreef met mijn vinger 100 op het stoffige tafelblad. Maar dat kon beslist niet. Cent (klinkt ook als: sans) was echt niet mogelijk.
De moed zakte mij in de schoenen, kon het nou ineens tóch weer niet zonder die stoelen?! Het werd een lange babylonische onderhandeling, maar we kwamen er uit: sans voor cent. De mannen van de winkel bonden de tafel ook nog voor me op het dak. Dat was heel fijn, tot dat ik met mijn houten pet het schoolplein opreed. Nu had ik twee opties: me kwaad maken en het gevaarte in mijn eentje van de auto aftillen, of ermee naar Nederland terugrijden.
Gelukkig is het eerste gelukt. Ik heb hem gedemonteerd en in mijn eentje naar boven gezeuld. En hoezee, in feestelijke toestand blijkt de tafel maar liefst drie meter lang te zijn! Nu moet ik uitkijken niet in dromenland te raken. Want je kunt aan zo’n tafel heerlijk je blog typen, maar je kunt er ook met minstens tien vrienden aan zitten, goede gesprekken voeren, heerlijke kaasjes sneukelen, goede wijnen ontkurken en patés serveren die je doen watertanden…
Krrrrgggg hier loopt de film uit de spoel en ineens ben ik weer wakker. Waar moeten die tien vrienden op zitten? Ik heb maar plaats voor vier! Had ik die mosgroene stoelen, met craquelé-skai en gouden leeuwenkoppen wél moeten kopen? Nee zeg, ik snor vast nog wel wat leukers op. Dus wees gewaarschuwd. Mocht je deze zomer naar Frankrijk gaan: kijk nog een keer goed rond bij alle bric à bracs en vide-greniers, na augustus zijn ze leeg.
Nog bedankt voor de hulp mannen!
